Fries theaterstuk

Of ik een theaterstuk wilde lezen, in het Fries. Volgens schrijver Wim Beckers duurt het stuk twee keer 50 minuten.

Ja, dat wilde ik wel. Als Neerlandicus en romanverslinder krijg ik wel vaker de vraag iets door te lezen, maar dit dit deed ik het graag. Fries spreken gaat me goed af, maar lezen is altijd eerst weer even wennen. Met gezonde scepsis begon ik aan het verhaal. Zeker niet vanwege de auteur van het theaterstuk, maar wel omdat dorpstheater nou niet het meest verheffende vertier oplevert. Sterker nog, het is vaak dieptriest slecht.

Het stuk is geschreven in het kader van Culturele Hoofdstad 2018. In Witmarsum hebben we daarvoor Witmarsum 2018 opgericht. We willen aansluiten bij CH 2018 en ons dorp met cultuur, kunst en sport op de kaart zetten. Als hoofdpersonen hebben we drie vermaarde dode dorpsgenoten genomen: Menno Simons, Gysbert Japicx en Pim Mulier.

Het gedeelte voor de pauze had ik in een paar uurtjes gelezen. Ja, Friese tekst lezen duurt langer dan het spelen van het stuk. In het eerste deel kwam de strekking, de boodschap sterk uit de verf, maar het was ook erg vlak. er gebeurde niet zoveel. Don’t tell them, show them kwam bij mij boven. Allerlei regeltjes over spanningsbogen, onverwachte gebeurtenissen en de lezer of het publiek vasthouden schoten weer tevoorschijn. genoeg aanknopingspunten voor mijn reactie op wat ik las dus.

Deel twee was spannender, levendiger. De personages begonnen in mijn hoofd al te bewegen. Ik zag het stuk al gespeeld worden. In deel één moest ook meer spanning en meer actie komen. Daar kon ik echter niet mee volstaan. Ik vind het te gemakkelijk om te zeggen dat het beter moet, spannender, actiever. Dan moet ik ook aangeven hoe en wat er ontbreekt. En dan begint het moeilijk te worden.

Ik ben geen theaterstuk schrijver, ik ben een theaterconsument. En toch lukt het altijd weer om concrete suggesties te doen. Deel één was vlak, maar de ontbrekende scenes kwamen bijna als vanzelf bovendrijven. Scenes die persoonlijk drama laten zien, scenes waarmee het publiek zich kan identificeren, scenes die de noodzaak sterker maken van het probleem. Want dat er sprake is van een probleem in een theaterstuk, dat is gegeven nummer één.

Met het erbij bedenken van de ontbrekende scenes, werd ook de hoofdboodschap van het stuk helder. Een verrassend actuele boodschap. Alleen met liefde en passie kunnen we samen leven. Met liefde en passie creëren we een toekomst voor ons allemaal.

Nu maar hopen dat de scenes die ik erbij heb bedacht ook echt een plaats krijgen in het theaterstuk. Ik kan nu al bijna niet wachten tot de uitvoering ervan.